رفتی و در رکاب تو رفت آبروی گل

چون سایه در قفای تو افتاد بوی گل

ناز دم مسیح گران است بر دلم

این خار را نگر که گرفته است خوی گل

آبی نزد بر آتش بلبل درین بهار

خالی است از گلاب مروت سبوی گل

از گلشنی که دست تهی می رود نسیم

پر کرده ام چو غنچه گریبان ز بوی گل

شرم رمیده را نتوان رام حسن کرد

رنگ پریده باز نیاید به روی گل

کردم نهفته در دل صد پاره راز عشق

غافل که بیش می شود از برگ، بوی گل

صائب تلاش قرب نکویان نمی کنم

چشم ترست حاصل شبنم ز روی گل